Όχι... ναι... στη διαφορετικότητα

Ήρθε επιτέλους η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς. Με τόσες ελπίδες, με τόσες θετικές προσδοκίες. Για έξι χρόνια μεγαλώναμε με τις καλύτερες περγαμηνές, φοιτήσαμε στα καλύτερα νηπιαγωγεία, οικογενειακοί μας φίλοι άνθρωποι εκλεκτοί και υψηλής κοινωνίας. Ο γιος μας μεγάλωνε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αυτό χάρη σε μας. Ήμασταν αποφασισμένοι να του προσφέρουμε ό,τι καλύτερο. Πόσο ανατράπηκαν όλα όταν το αγαπημένο μας παιδί μας ανακοίνωνε με δισταγμό την ύπαρξη ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες στο σχολείο του; Το οποίο μάλιστα μπήκε στο ίδιο τμήμα μαζί του;

Εμείς ποτέ δεν είχαμε σχέσεις με τέτοια παιδιά. Εμείς ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με τέτοιου είδους πράγματα και καταστάσεις… εμείς έπρεπε να βρούμε τρόπους να προστατέψουμε το παιδί μας! Από… Από ένα παιδί που ούρλιαζε χωρίς λόγο και αιτία. Από ένα παιδί που φταρνιζόταν χωρίς να βάλει το χέρι στο στόμα του. Από ένα παιδί που αναγκαστικά έγινε διπλανός με το δικό μας αφού το δικό μας δεν ήξερε κανέναν άλλο στο καινούριο του σχολείο. Ένα παιδί που δεν μίλαγε, που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει δηλαδή. Και το χειρότερο ότι το παιδί μας ερχόταν από το σχολείο και όλο για τον νέο του φίλο μας έλεγε εννοώντας αυτόν. Τα ακούγαμε όλα αυτά αλλά εμείς δυνατοί, δεν χάναμε την πίστη μας. Ετοιμάζαμε μάλιστα τις δυνάμεις μας να απαιτήσουμε το παιδί μας να μετακινηθεί τάξη. Τι σημασία έχουν όλα τα άλλα; Αν και φαινόταν ευτυχισμένο δεν ήταν. Τόσα παιδιά… γιατί… με αυτόν;

Οι συναντήσεις γονέων για γνωριμία μεταξύ τους αλλά και με τη διεύθυνση και τους εκπαιδευτικούς του σχολείου δεν άργησαν να έρθουν. Για εμάς βέβαια είχε φανεί αιώνας. Όταν πήγαμε, είχε ευτυχώς άδειες θέσεις στην πρώτη σειρά. Καθίσαμε έτσι μπροστά, θέλαμε να θίξουμε το θέμα άμεσα, ξέραμε ότι όλοι οι γονείς θα συμφωνούσαν μαζί μας. Τόσα σχολεία για ανάπηρους, δεν υπάρχουν; Αυτή η κυβέρνηση φταίει, έλεγα στον σύζυγό μου καθώς μιλάγαμε για το θέμα αυτό στο σπίτι. Μία κοπέλα νεαρή και πολύ ευγενική μας πλησίασε ρωτώντας μας αν μπορεί να καθίσει δίπλα μας. Να δεις λέω στον σύζυγο, θα είναι η μαμά της Αμαλίας, της κοπελίτσας της ξανθούλας που είναι η καλύτερη μαθήτρια. Όταν η διευθύντρια άρχισε να μιλά και να λέει για τους στόχους τους σχολείου, άκουγα με ενθουσιασμό… είναι όντος πολύ καλό σχολείο σκεφτόμουν περήφανη. Με όραμα, με εφικτούς στόχους, με ευρωπαϊκά προγράμματα, με συνεργασίες. Ήμουν τελικά πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε αυτή την γειτονιά έτσι μπόρεσα να φέρω το μωρό μου εδώ γιατί ακόμη και αυτό είναι μια διαδικασία. Τι σημαίνει πρέπει το παιδί σου να πηγαίνει στο σχολείο της ενορίας σου; Ευτυχώς, η διεύθυνση σπιτιού των γονιών μου, την οποία δηλώσαμε για δικό μας σπίτι, μας έδωσε την λύση.

Κοίταξα πίσω να δω αν θα ‘βλεπα τους γονείς του ανάπηρου αυτού παιδιού. Α μπα… δεν είχε κανέναν ατημέλητο άνθρωπο, καμιά γυναικούλα ταλαιπωρημένη ή λερωμένη. Σίγουρα δεν θα έρθουν, ίσως δε θα ξέρουν καν να διαβάζουν. Αν και θα έπρεπε να ερχόντουσαν για να ακούσουν για το σχολείο μας, θα μπορούσαν καλύτερα να αντιληφθούν ότι δεν κάνει το σχολείο μας για το δικό τους παιδί. Μετά από την σύντομη ομιλία της διευθύντριας, μία δασκάλα κράταγε το μικρόφωνο το οποίο περιφερόταν για απορίες, διευκρινήσεις που οι γονείς ήθελαν να κάνουν. Θα μίλαγα μετά από την μανούλα της Αμαλίας σύμφωνα με την δασκάλα αυτή. Οι ερωτήσεις αφορούσαν πώς να διαβάζουμε των παιδιών στο σπίτι, μικρές διευκρινήσεις για τη στολή, για τους κανόνες συμπεριφοράς… Η μητέρα της Αμαλίας πήρε το μικρόφωνο. Γύρισα στον σύζυγο μου και του λέω, πρέπει να συνάψουμε σχέσεις με αυτήν την μητέρα, δεν σταματά να χαμογελά! Πρέπει να μην αντιμετωπίζει προβλήματα με το σχολείο και το παιδί της αυτή η γυναίκα. Όχι όπως εμάς που τα έχουμε πλέον καθημερινά... «Καλησπέρα σε όλους, είπε ενώ γύρισε προς τους υπόλοιπους. Είμαι όπως κι εσείς πολύ περήφανη που είμαστε φέτος σε αυτό το σχολείο. Για να φτάσουμε μέχρι εδώ μας πήρε πολύ καιρό. Πολλές προσπάθειες. Ίσως είναι διπλή η χαρά μου σήμερα. Όταν το παιδί μου λίγες μέρες πριν κατάφερε να μου δείξει ότι το σχολείο τον κάνει χαρούμενο και ότι ανυπομονεί να έρθει η επόμενη μέρα, δάκρυσα. Ξέρετε… δεν μπορεί να το πει με λόγια. Μπόρεσε όμως να μου το εξηγήσει μετά από πολλή προσπάθεια βέβαια! Είναι χαρούμενος για τον νέο του διπλανό μου εξήγησε επίσης, του οποίου τους γονείς πολύ θέλω να γνωρίσω προσωπικά. Όλους θέλω, ουσιαστικά. Απλά για να σας πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ που δεχτήκατε το παιδί μου και που κι εσείς ενστερνίζεστε την φιλοσοφία της διεύθυνσης, του σχολείου, αυτής της τόσο μικρής πρότασης που τόσα χρόνια προσπαθώ να φωνάξω σε πολλούς αλλά μάταια... Ότι όλα τα παιδιά είναι πάνω από όλα παιδιά. Και όλα τα παιδιά δικαιούνται να μάθουν χωρίς να πρέπει να τα αλλάξουμε και χωρίς να τα διαχωρίσουμε ή να τα παραγκωνίσουμε. Γιατί για μένα δεν είναι πρόβλημα το αν φταρνιστεί ουρλιάξει για να δείξει τη χαρά του επειδή δεν μπορεί διαφορετικά. Ή αν φταρνιστεί χωρίς να βάλει το χέρι του μπροστά. Πρόβλημα είναι το να θέλει να αναπτυχθεί αλλά επειδή είναι για πολλούς το «παιδί με ειδικές ανάγκες» να μην του επιτραπεί ποτέ. Μαζί σας όμως αυτό δεν ισχύει πια. Ίσχυε πριν νοιώσω αυτή την αγκαλιά από το σχολείο, από τα μικρά σας παιδιά... Δε θέλω να ρωτήσω κάτι. Θέλω απλά να πω ευχαριστώ. Μόνο αυτό.»

Χωρίς να φύγει το χαμόγελο από τα χείλη μου έδωσε το μικρόφωνο. Δεν μπορούσα να το πάρω. Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς την χειροκροτούσα με θαυμασμό, με ντροπή, με τα λόγια να έχουν χαθεί. Δεν ήξερα τι να πω. Αλλά και να ‘θελα, δεν μπορούσα. Πόσο δύσκολο να μην μπορείς να αρθρώσεις λέξη… σκέφτηκα.

#ειδικήεκπαίδευση #διαφορετικότητα #ειδικέςικανότητες